Onze ervaringen in China /Tibet.
Na ongeveer een maandje reizen een
apart overzicht van opmerkelijke zaken. Omdat nu eenmaal niet alles in
het reisverhaal past
Beijing
Taxi's zijn meestal rode auto's. Van de straat goedkoper dan
bestellen via het hotel. Op het achterraam zit altijd een blauwe sticker
met de prijs, de luxe waar voor je betaald. 1,20 of 1,60 Yuan. Ze
beginnen altijd met 10 yuan. Let erop dat ze de meter aanzetten.
Als je iets wilt bezoeken, laat het dan in het Chinees op een
papiertje zetten. De oudere chauffeurs kennen echt geen engels.
Beijing ligt altijd in de mist. Het moet wel flink waaien als er een
heldere lucht komt.
Toeteren in het verkeer is heer normaal, maar je ziet nergens
aggressie. Ze claxonneren alleen maar om te laten merken dat ze eraan
komen. Automobilisten zijn hier goede chauffeurs, maar doen alles wat in
Nederland niet gewaardeerd word; laat remmen, plakken, links en rechts
inhalen.
eten met stokjes
Alles en iedereen eet hier met stokjes. Nu probeerden wij dit netjes
met die stokjes te doen.... De chinezen gebruiken de stokjes als een
sjofel.... ze schuiven alles naar binnen, rochelend, spugend en boerend.
koopmannetjes
In Beijing keken we erg uit dat we niet door koopmannetjes werden
aangesproken. Als je een blik op hun richt raak je ze niet meer
kwijt. Op het plein van de Hemelse vrede begon er ook een jonge man
tegen ons aan te kletsen. Wij negeerden die man, en al snel verdween
hij. Wij natuurlijk blij dat we er niet in zijn getrapt. Twee stappen
verder komen er 2 nette meiden naar ons toegelopen en vragen beleefd in
hun engels hoe het met ons gaat en waar we vandaan komen. Met enige
schaamte tegenover de eerste man (die alleen maar zijn engels met ons
wilde oefenen ipv waar verkopen) vertellen wij ons verhaal.
Nu moet ik (jacky) toegeven dat we na 3 keer dezelfde vragen gehoord
te hebben, die engels sprekenden ook wel weer even zat waren.
Het was wel erg handig om de Chinese tekens op te laten schrijven van
de bezienswaardigheden die we nog wilden zien. Dan begrijpen de
taxi-chauffeurs tenminste ook waar ze ons naar toe moeten brengen.
de goede richting ?
De eerste dag in Beijing wilden we naar het grote Plein van de
Hemelse Vrede. Bij de receptie van het hotel had Rob gevraagd of 1 van
de dames de chinese vertaling van het "plein"op wilde
schrijven. Vol goede moed met het papiertje de straat op om een taxi aan
te houden. Met een blij gezicht brengt de chauffeur ons naar de
bestemming. We stappen uit, betalen en kijken om ons heen...... Geen
plein..... Dan maar een stukje lopen. We zaten helemaal niet in de
buurt! Het bleek De Drumtower en Beltower te zijn. De receptie had
iets verstaan van "een groot meer". Na wat navraag aan
andere taxichauffeurs komen we er achter dat Engels spreken hier geen
zin heeft... Jac ziet al snel een jongen met "Amsterdam" op
zijn t-shirt. Gelukkig is zijn engels super. De jongen red ons uit
de brand en zet wat tekens op papier. Of deze tekens ons leiden
naar het plein is nog maar de vraag, maar de eerstvolgende
taxi-chauffeur gaat met een smile op zijn gezicht op weg. En ja hoor,
binnen 10 minuten stappen we uit op het Plein.
In China valt het me op dat er overal garageboxen zijn. Niet om een
auto in te zetten, maar om hun koopwaar aan de man te brengen. Wel 10
boxen naast elkaar waar elke familie zijn eigen handeltje heeft.
warenhuizen
De warenhuizen die we tegenkomen zien er heel apart uit. Er is niet 1
eigenaar, maar allerlei families hebben een stukje grond. Op elke etage
van een warenhuis verkopen ze dezelfde producten. Er is dus best wel
cuncurrentie onderling. Al is daar soms ook weinig van te merken als we
de kooplieden zien zitten met hun hoofd op een wollige trui aan het
slapen achter hun stalletje.
De fietsen in china hebben geen versnellingen en geen snelbinders. Wel
bellen... Alles wordt hier vastgezet met touwtjes. Het liefst word
de fiets zo breed en zo hoog mogelijk volgebouwd met koopwaar en andere
rommel. De fietser is amper meer te zien.
contrast arm/rijk
Er is zeer veel contrast tussen arm en rijk hier. Met de bus richting
Chengdu zien we dorpjes met kapotte ramen, rotte huizen en wegen. En
mensen met kleding die tot de draad wordt opgedragen. De aankomst in
Chengdu lijkt nog erger dan Beijing. Het is een lichtstad met overal
reclameborden, bewegende lampjes en ook weer bedelaars.
In China/Tibet beginnen hotels met de eerste verdieping op de begane
grond. Iedere keer veel het weer mee als we onze backpacks naar de 3de
verdieping wilden verkassen
In China rijden de auto's, fietsen, fietsriksjas, taxi's, bussen en
trucks aan de rechterkant van de weg.
Door het koelere klimaat hebben we geen last gehad van muggen. Dit
zegt voor Jac heel wat.
Waszak
De eerste keer dat we kleding wegbrachten om te laten wassen, was in
Shigatse. We kwamen op 27 stuks. Toen we onze waszak vol hadden brachten
we het weg. Bij het hotel waar we die nacht zouden slapen. Toen we die
avond na het eten onze waszak onbeheerd zagen liggen hebben we onze
spullen na enige woorden die niet begrepen werden maar zelf weggebracht.
Bij de Laundry service aangekomen werd al onze kleding keurig geteld en
alles werd genoteerd. We wilden onze was niet gestreken hebben en
uiteindelijk kwam de prijs op 100 yuan. De volgende dag konden we het
schone goed alweer ophalen. Ons schone en frisse assortiment was
blijkbaar zo opgefrist de volgende dag dat de dame achterde balie het
nodig vond om 33 Yuan bovenop de prijs te gooien, terwijl we gisteren al
hadden betaald. Na heel wat stennis zijn we zonder extra betalen weg
gelopen. (met de was).
Bedelende monnikken.
Monnikken bedelen niet. Ze worden onderhouden door het klooster en
hun familie. In Lhasa is er heel wat monnikken kleding te koop. De
bedelaars kopen die kleding 1 keer en gaan in de straten zingen om geld
te kunnen vangen voor eten. Wij hadden al snel een naar voor deze
mensen; Bedelende kleppen ( zonnekleppen) met clownspakken.
Waar is de wc?
In Langmusie hebben we heerlijk gegeten met de hele groep in een
restaurantje. Door het vele drinken moest ik ( jacky) al snel wat kwijt.
Toen ik naar het toilet vroeg werd ik naar buiten gestuurd. Je voelt het
alsof het personeel een grapje maakt. Uiteindelijk zaten we met 3
vrouwen op een rij gehurkt aan de kant van de weg. We kregen nog
een beetje licht bijgeschenen toen er een truck met felle koplampen op
ons afreed.
In Lhasa zijn we een aantal keren met de fietsriksja mee gegaan. Na 5
minuten hard trappen zonder versnellingen stond de man zijn rug in het
zweet en kregen we medelijden met hem. Het liefst wilden we eraf
springen om te helpen duwen.
In Tibet willen kinderen heel graag met lege cola/water flesjes
spelen
|