Het Zuider eiland staat bekend om zijn kronkelige waterwegen, rustige baaien, goudgele zandstranden en dichtbegroeide wouden in combinatie met een zonnig klimaat. We vertrekken stipt om 200 uur smiddags. Het is niet druk. Slechts 5 campers, een paar autos en 6 trucks gaan de boot op. We varen langzaam de grote baai uit, langs het lighthouse waar we gisteren bovenop stonden zo de Cook street in.  Het is bewolkt, regent en de temperatuur rond 13 graden.

Het is de bedoeling vanaf Picton naar het Albert Tasman Park te rijden, daar wat te wandelen en dan af te zakken naar de Westcoast.

Het laatste uur van de overtocht van Wellington naar Picton vaart de veerboot door de Queen Charlotte Sound, een van de drie fjorden in het Marlborough Sounds Maritime Park. Dit park is een doolhof van met beboste bergen omgeven waterwegen. 

Bij aankomst is het 5 uur en bijna donker. We besluiten even verderop bij een lookout wild te kamperen. Met behulp van de gids is de lokatie snel gevonden. Inmiddels is het donker en hebben we een mooi uitzicht op de lampjes van de haven van Picton.

Het kan niet altijd mooi weer zijn.  Vannacht en deze morgen regent het flink, dus rijden we op ons gemakkie richting Nelson. Rob heeft onlangs in Auckland en Wellington zijn oog laten vallen op een nieuwe Camera. De Canon 300D (zeg maar de digitale spiegelreflex). Na het lezen van wat testen op internet wordt tie razend enthousiast.

Nelson is erg populair onder de watersporters

Het leuke van de camera is dat de onderdelen van de G3 ook passen op de 300D, (geheugenkaarten en batterijen, en dezelfde software). Even later blijken de macro, groothoek- en telelens ook uitwisselbaar.

In Nelson camperen we in de stromende regen en storm aan de haven. We horen op de radio dat in heel NZ een storm woed. Hier en daar zijn er overstromingen. Alle lokale activiteiten worden voor de zaterdag afgelast. Wonderbaarlijk genoeg slapen we wat onrustig. De campervan wordt heen en weer geschud. Toch is het vannacht 12 graden.

Na een middagje shoppen in Nelson en wat emailen rijden we richting Motueka, het beginpunt van het beroemde Abel Tasman National Park. We hopen op beter weer want we willen een stuk van de Coastal Track te gaan lopen en daar horen natuurlijk mooie foto's bij.

Wederom heeft het de gehele nacht geregend. We camperen graties op de parkeerplaats van de DOC (Department of Conservation) bij de ingang van het park. Overal staat dat het niet mag, maar ja, het is winter en we zien dus helemaal niemand.

Als we smorgens toch besluiten te gaan wandelen blijkt in het gastenboek dat er al 6 wandelaars op de track zijn.

abel tasman park om 10.00 uur smorgens 

We lopen een stuk van de Coastal track. Bijzonder mooi. In de verte zien we ook een paar bikkels met zeekayaks varen. Een groot gedeelte van onze hike is het droog. Vanwege het droge en soms mooie zonnetje én vanwege het feit dat we nu 2 camera's hebben, schieten we niet erg op.  In plaats van 3 uur heen en weer maken wij er een dagwandeling van. We zijn 5,5 uur onderweg. klik,klik en het gaat maar door.

We komen nog een possum tegen. Eigenlijk leven deze dieren vooral 's nachts. Hij loopt wat op het looppad. We kunnen ook hiervan nog net een fotootje klikken, voordat hij de bosjes inglipt. Als het dier en boom in wil klimmen valt hij er halverwege uit, en blijft een tijd lang onverroerd liggen. Die heeft niet lang meer te leven denk... 

Een shaggie badend in het zonnetje

Op de stranden van dit park vind je ook nog sandflies, een klein vliegje dat na het steken een paar dagen irritatie achterlaat. We zien hier ook bellbirds ( een klein gekleurd vogeltje wat steeds met ons meevliegt), en een shag. (een cruising tussen een zeemeeuw en een kleine pinquin). Je ziet deze beesten veel aan de kustlijn. In het tropische regenwoud staan veel super varens ( Ponga, het nat. symbool van de all blacks), Kauri bomen en Kowhai bomen (met van die gele bloemetjes).

 

Hoe zit dat toch met die Possum Deze wasbeerachtige diertjes zijn er in vele soorten en maten en komen werkelijk overal voor. In de stad leven ze in de parken en op daken en daarbuiten zijn ze overal waar ze maar voedsel kunnen vinden (oppassen met kamperen). De Brush-tailed Possum komt het meest voor. Een kleine possum, de Sugar Glider lijkt een beetje op een eekhoorntje, en met de vliezen tussen zijn voor en achterpootjes kan hij makkelijk van de ene boom naar de andere zweven. Het probleem met de possums als een van de vele geimporteerde dieren is dat ze alle vegetatie opeten. Er zijn er nu meer dan 70 millioen in NZ en ze eten voor 7 millioen ton aan vegetatie op. Ze richten blijvende schade aan bijzondere NZ bomen. Voorbeelden van andere schadelijke dieren zijn konijnen, herten en varkens....  De meeste boeren zijn er niet zo happig op. In de kleinere dorpjes verkopen ze open en blood vergif om deze dieren te bestrijden.

We rijden om 15.00 uur richting Murchinson. Het is de bedoeling om naar de Westcoast te gaan, Westport, om een zeehonden kolonie te bekijken.

Het is al snel donker aan het worden, dus camperen we ergens aan het water langs de Motueka Valley Highway.  Dat klinkt errug druk, maar het valt wel mee. Je hoort bijna geen auto voorbij komen.

Het leuke van de Highways in New Zealand is dat ze langs de weg veel voorzieningen hebben gemaakt.  Picnic plaatsen, uitkijkposten, en soms zelfs gratis recreatie campeer plaatsen. Het is winter dus we staat overal alleen. Vandaag 1 of 2 campers gezien. 

Morgen op weg naar Westpoint ... zeehondjes kijken 

"One Life... Live it "

Hotlinks op deze site : 

• Ons Dagboek , Het Fotoalbum, Hoe gaat nu met ons?
• De Voorbereidingen, Sitemap, Sponsors & media, 

Reisverzekeringen, hypotheken,  sparen, 

Outdoor kleding sinds  1976...