Halverwege de route naar de Zuidkust passeren we Clifden. Hier ligt nog een Historische Suspension brug, gebouwd in 1899. In dit stadje zijn ook nog een aantal duistere grotten, maar die slaan we vandaag maar eens over. 20 kilometer verderop ligt Tuatapere, eens een welvarend hout verwerkingsstadje. Nu wonen er slechts 740 mensen en het lijkt er uitgestorven. Hoe meer we de Zuidkust naderen hoe stiller het word. Wel zien we volop landerijen met vee, maar mensen zien we bijna niet meer.  Bij Tuatapere slaan we rechts af in plaats van links, want jacky wil graag naar het strand. Volgens de LP zijn hier Hectors dolphins en whales gezien. Maar die zijn wij natuurlijk niet.  De houtkappers zijn blijkbaar zo drastisch te werk gaan dat hier nauwelijks nog bomen staan. Wel kun je op dit punt 2 fantastische wandelingen maken naar het meest zuidelijke stukje van Fjordland. Het ziet er hier echt uit als het einde van de wereld.

Als we na een koffiestop op bovengenoemde strand weer verder rijden moeten we ineens stoppen. Er komt een wagen aan gereden met een groot bord erop. "STOCK". Wat is dat vragen wij ons af. En nog geen minuut later worden we omringd door 400 schapen. Die moeten een stukje lopen over de weg naar een ander weiland.  We hebben wel vaak foto's gezien hiervan, maar er zelf midden instaan is toch wel fantastisch. 

Het is niet onze dag vandaag. Afgezien van de mooie natuur slopen we van alles.  Het waait hier aan de kust zo hard dat Rob bij het openen van de deur schrikt van de harde wind. De deur slaat uiit zijn handen en klapt hard open. Nu zit er een deukje bij het scharnier en gaat tie niet zo lekker meer dicht.... Tis niet zó erg, hopenlijk zien ze dat niet bij het verhuurbedrijf.  We hebben 2 dagen geleden 2 petjes gekocht in de supermarkt. Bij het opzetten scheurt de binnenkant van het New Zealand petje bij Rob. Dat moet "Indian Quality" zijn. Een van de pannetjes vertoond scheuren op de deksel...  Jacky gaat geld wisselen en blijft met haar (nieuwe) schoen ergens achter haken.  Nu zit er een klein winkelhaakje op de voorkant...  Ons Indiase elektrische verlengsnoertje begeeft het. Hij breekt in tweeën.  We hebben onlangs een bakpannetje gekocht omdat in de andere alles aanbakte. Nu zit het handvat los... (echt van de Warehouse..) 

Voordat we de eindbestemming Invergargill bereiken rijden we langs Orepuki, waar je al die scheef gegroeide bomen kunt bewonderen en maken we nog een zijweggetje naar Cosy Nook, een ruig stukje strand met veel rotspartijen. Hier en daar staan nog wat huisjes en liggen 3 bootjes op de kant. We zien een zeeman in zijn woonkamer zitten. Wat moet die man toch eenzaam zijn...  Colac bay scheuren we voorbij. Tegenwoordig populair bij de soutlanders als surfspot, maar vroeger een Maori dorpje. 

Vanavond verwennen we onszelf op een Holiday Park in Invercargill. Het is inmiddels wel weer droog, maar het waait nog steeds loeihard. Onze campervan schudt de gehele tijde heen en weer. Bij goed weer kunnen we hier morgen nog wat wandelen en het stadje bekijken, anders rijden we door langs de kust naar Bluff en het Waipapa Lighthouse.

11 uur wordt er op de deur van de camper gebonst. Of we nog een dag blijven of vertrekken. Het is in NZ namelijk gebruikelijk dat ze op Holidayparks een checkout tijd van 10 uur smorgens hebben. Dat halen we dus nooit. We staan niet zo vaak op een camping. Eigenlijk alleen voor de was, een lekkere lange douche (In de auto kunnen we ook douchen hoor.) Dat we dan ook nog stroom hebben voor de laptop en het kacheltje is mooi meegenomen. 

Het is weer zo'n prachtige dag en we komen niet echt snel vooruit. Vooral in Invergargill en de buitenwijken maken we veel foto's van gebouwen en huizen. Hier vind je in gebouwen nog heel veel engelse stijlen terug. Dat moet in Dunedin ook zo mooi zijn. 

We beginnen de dag met een wandelingetje net voor Bluff, de havenplaats van Invercargill. Hier vertrekken ook de veerboten naar het eenzame maar erg mooie Steward Island. Het ligt erg afgelegen. Toch wonen er 420 mensen. Oorspronkelijk een Maori eiland, die ze Rakiura noemen. Dat betekend glowing skies, afgeleid van het vertaalde Aurora. Je weet wel van die vreemde luchtverschijnselen. Maar ik dwaal weer af. De wandeling bij Greenpoint is een korte maar wel een grappige. We lopen een stukje langs de baai van Bluff waar ze vroeger allerlei schepen achterlieten, een scheepskerkhof dus. Maar een paar stukjes van oude boten steken nog boven het water uit. Hierna rijden we naar Waipapa Point, voor het bekijken van het beroemde lighthouse. 

Hooker's Sea Lion

We maken een paar prachtige foto's van de vuurtoren van Waipapa (anno 1884). Als Rob wat heen en weer loopt ziet hij plots een grote zwarte vlek in het hoge riet liggen, Blijkt het een lompe Zeeleeuw te zijn! Er zijn al een aantal mensen ons voor geweest bij de vuurtoren, maar hebben het dier niet zien liggen...
We proberen wat dichterbij te komen en schieten zoveel mogelijk foto's. Een paar minuutjes later verschijnt er nog een auto, en de chauffeur ziet gelijk nog een zeeleeuw, en al snel zijn ze met zijn drieen. De dieren liggen lekker met hun oogjes dicht, en af en toe komen ze even om om flink hun goude tanden te laten zien (oke, bruin dan... hihi) 

De laatste stop vandaag, naar Slope Point, het meest zuiderlijke plekje van Nieuw-Zeeland...

Hier zitten we 4810 kilometer verwijderd van de Zuidpool. 

En 18958 kilometer van London....

We camperen hier op de parkeerplaats van dit toeristenplekje.  Bij de ondergaande zon is het hier inmiddels erg stil geworden. We kijken uit over de ruige Zuid kust van NZ. De kliffen reizen tot 50 meter omhoog direct vanuit de zee.  De maan komt laag en knalgeel omhoog.  Verder dan dit Zuiderlijke puntje zullen we in de rest van ons leven wel niet meer komen.......

McLean falls

Na een koude nacht aan de rand van de kliffen van Slope point worden we eindelijk weer laat wakker. Het is bewolkt, en meestal betekend dat dat we eindelijk weer eens kilometers kunnen maken... We gaan wat baaitjes af op zoek naar dolfijnen, maar ons geduld laat het ons afweten, en na een blik op Porpoise bay (waar ze echt moeten zitten volgens de reisgids..) gaan we weer op pad. Een black-backed gull kijkt ons nog even nieuwsgierig aan en de vogel laat zich nog even van zijn fotogenieke kant zien... Al vrij snel komen we bij de Niagara falls. De man die dit stroompje een naam heeft gegeven had nog al een gevoel voor humor, het is namelijk maar een versnellinkje van het water. Verder laten we ons niet afleiden door de vele bruine borden langs de kant van de weg die aangeven dat er weer iets interressants te beleven of te zien valt. 

 Bij de McLean falls maken we nog een wandeling om een beetje in beweging te blijven, een wandeling van een half uur, en opgewarmd kunnen we weer verder. Uiteraard hebben we hier nog even met de camera en waterval gespeeld. Met de stralende zon in de rug wordt de volgende stop na Owaka, Nugget point. Daar is een wandeling naar een lighthouse. In de Lonely Planet gids staat dat daar vele verschillende dieren te spotten zijn. Zeeleeuwen, zeehonden en de blauwe en geeloog pinguins. Van deze geeloog pinkies zijn er niet veel meer in Nieuw-Zeeland, en worden beschermd, maar dit is de plek om ze nog in het wild te kunnen zien. Het zonlicht wordt al warmer van kleur dus we hebben reuze geluk. De vuurtoren begint warme kleuren weer te geven en de wilde dieren beginnen langzamer hand binnen te stromen. Het wandelpad ligt erg hoog boven de baai waardoor zeeleeuwen zich ongestoord laten horen. Met wat geduld kunnen we zo ook spotten. Vanaf de vuurtoren kunnen we op 2 verschillende baaien kijken, en verder uitzicht op de oneindige zee. 

Met de auto willen we een slaapplekje op gaan zoeken als we 1 van die bruine bordjes tegen komen waar Roaring Bay op staat. We laten ons verleiden en volgen het pad te voet. Aan het einde staat een schuilhokje met een moeder met 2 kinderen erin. Een van de ventjes verteld dat ze net een pinguin hebben gezien, maar dat hij nu verstoppertje doet. De vrouw verteld dat ze hier vaker komen en dat er elke avond wel een stuk of 13 geeloogjes aan land komen. 

Yellow eyed Pinquins

De moeite dus om even flink wat gedult op te brengen. Plots ziet rob wat bewegen en komen er 2 pinkies aangehuppeld! Over het strand de duinen in om lekker te verschuilen tussen het hoge gras. Uiteindelijk komen er nog 2 volgelingen en ze wachten allemaal op elkaar om samen naar boven te kunnen klimmen. Ondertussen wordt het al donkerder. De pinkies blijken nog al verlegen te zijn, en zodra ze een mens spotten verstoppen ze zich onmiddelijk. Het van hout gemaakte schuilhokje werkt prima en de dieren huppelen onverstoord door.

We gaan nu toch echt weer met de campervan op pad voor ons nieuwe slaapplekje in het wild...Nou ja wild... een parkeerplaats op de Highway 1, 80 km voor Dunedin. 

Tunnel Bay

Vandaag rijden we nog geen 70 kilometer. Afgelopen nacht heeft het aardig gevroren. Vlak voor Dunedin bezoeken we TunnelBay. Het woeste water heeft gaten in de kalksteenrotsen geslagen en hierbij mooie ruige kliffen achtergelaten.  In een van die kliffen heeft iemand een tunnel gehakt. Via die tunnel kom je in een compleet andere wereld terecht. Het is laag water dus we kunnen naar beneden. Een fantastisch mooi zandstrandje met prachtige hoge steile rotsen om je heen. 

S'middags komen we aan in Dunedin. Eerst gaan we wat boodschappen halen, gevolgd door een eerste verkenning van het centrum. Er staan hier veel mooie oude gebouwen. Vooral het Treinstation is een plaatje om te fotograferen. Fijn dat vanmiddag ook nog de zon schijnt. Worden onze foto's toch wat mooier..

Trein station van Dunedin

Na een bezoek aan het informatiecentrum en de stad rijden we naar het schiereiland Otago, eigenlijk om een slaapplekje te zoeken. We komen uit op Sandfly Bay, waar we besluiten nog een wandelingetje naar het strand te maken. Dat blijkt een goed idee, want een half uur later staan we oog in oog met maar liefts 5 Zee-leeuwen, waarvan 1 jonkie.  Even verderop klimmen 5 geel-oog pinquins vanuit zee de berg op. Onze avond kan niet meer stuk.  

Hooker's Sea Lion

Hiking op Sandymount

We hebben een stukje verderop op Sandymount overnacht. Wederom een mooie nacht met veel sterren, de melkweg en zelfs een paar vallende sterren. Op dit punt maken we smorgens nog een korte wandeling. Ook hier lopen we op groene weilanden.We zien kliffen en schaapjes om ons heen, verder geen mens. Het is nu zonnig en helder met een temperatuur van 5 graden, maar volgens de radio gaat dit vanmiddag snel veranderen.

We krijgen er geen genoeg van. Pinquins. Vandaar dat we richting het noordelijke puntje rijden voor Pinquin Place. We boeken een guided tour van 1,5 uur in dit centrum. Het is de bedoeling om vanaf 3 uur met een gids op tour te gaan naar een speciaal gebied, een beschermd broedgebied, aan de kust waar pinquins 2 uur voor zonsondergang aan land komen. Om de pinkies niet te verstoren hebben ze manhoge loopgraven gebouwd. Het moet volgens de folder mogelijk zijn foto's te maken op 3-4 meter afstand.. Ben benieuwd. 

Pinguin place is opgezet in 1985 en is een prive initiatief. Niet gesubsidieerd door de Regering. Er "wonen" ongeveer 18 pinguin gezinnetjes die elk jaar maximum 2 eieren leggen. Die jonkies verdwijnen naar een paar maanden op zee om vervolgens na een half jaar terug te keren. Ongeveer 30 % keert terug. Dat is een aardig getal als je bedenkt dat er veel natuurlijke vijanden in de zee aanwezig zijn. Dit jaar zijn er maar lieftst 6 van die zogeheten "juveniles" teruggekeerd. Aangezien deze jongeren pas na 2 jaar geslachtsrijp zijn hangen ze een beetje rond en hebben nog geen eigen territorium. 

Deze geeloog heeft een dagje vrij genomen 

De gids heeft ons eerst rondgeleid naar het strand waar er 2 pinkies aan land komen, dan een stukje door de kolonie met zijn verborgen loopgraven om vervolgens ons naar de ziekenboeg te laten zien en de 2 zieke pinkies te voeren. Dit is nodig want anders eten ze niet. De geeloog pinquins in het reservaat leven natuurlijk in het wild. Vrijwel iedereen is overdag op zee om vis te vangen.  Soms is er eentje bij die een dagje vrij heeft. Dit keer zagen we er 2 in een nagebouwd nestje, en we zaten er maar 4 meter vandaan (wel in de loopgraven).  

Verderop, op de kop van de Peninsula zit nog een reservaat voor Albatrossen. Dit schijnt het enigste reservaat te zijn waar je deze beschermde diersoort nog kunt bewonderen. Wij zijn er niet geweest, want tijdens de tour van de pinkies konden we er een aantal zien vliegen.

Baldwin Street 

Het is de bedoeling om vandaag in de stad een rondleiding te maken door de Lokale Bierfabriek (Hét bier van het Westen, Speights brewery )en eventueel een chocolade fabriek te bezoeken, Cadburys. Beiden zijn echter zo populair dat ze de hele dag zijn volgeboekt. 

Dan gaan we maar een beetje emailen, shoppen en foto's in de stad maken. Dat winkelen gaat weer helemaal fout. We ontdekken een fleece winkel met te gek gave fleece shirts en truien. Daar moet natuurlijk weer het een en ander van worden gekocht.

Daarna rijden we noordwaarts voor een andere vreemde attractie. S'werelds stijlste straat. Ofwel de straat met de hoogste hellingshoek van de wereld. Op de borden staat de max hellingshoek van 1 op 2.82, we hebben geen idee wat dit betekend. Het lijkt op 28 % .. Een maal per jaar houden ze hier een wedstrijd. Wie er het snelste boven is. 

Daarna rijden we door de bergen richting Shag Point.  De eerste 10 minuten langs de kust hebben we nog een prachtig uitzicht over het Otago schiereiland. We kamperen op een parkeerplaats aan zee bij Shag Point.

Morgen gaan we richting Moeraki, voor geheimzinnige Moeraki boulders, en dat kun je hier weer lezen..

Ehhh.. Toch maar niet. Na het eten blijkt dat het strand onder de vliegen en ander vliegend gedierte zit. En ze willen allemaal op de koffie. Daar hebben we geen zin in dus na een lekker cappo'tje rijden we nog een uurtje verder. We slaan Moeraki en Oamaru over. Lees dus hier het vervolg.

"One Life... Live it "

Hotlinks op deze site : 

• Ons Dagboek , Het Fotoalbum, Hoe gaat nu met ons?
• De Voorbereidingen, Sitemap, Sponsors & media, 

Reisverzekeringen, hypotheken,  sparen, 

Outdoor kleding sinds  1976...