van Dunedin naar Aoamaru, dan via Twizel naar Mount Cook village. Daarna richting eerst richting Kaikoura voor een boottochtje. Je moet hier nog walvissen, dolfijnen en orca's kunnen zien. 

In de laatste dagen bezoeken we Akaroa in de Banks Peninsula, daarna Christchurch waar we onze camper weer inleveren. 27.07.2004 vliegen we naar Sydney (Australie).

Bier reclame langs de weg 

Gisteren ( 08.07.2004) hebben we een sprongetje gemaakt. We hebben Moeraki en Aoamaru overgeslagen. Eigenlijk omdat we in shagpoint gek werden van de vliegen. En anderzijds dat we de Moeraki boulders niet zo bijzonder vinden. Het zijn een paar glad geslepen ronde stenen die uit zee lijken te komen. Wetenschappers denken trouwens niet dat deze ronde rotsblokken zijn aangespoeld maar zijn geerodeerd uit de bestaande modderige rotsen. Bovendien moet je tegenwoordig nog betalen ook om hier op het strand te lopen. 

In Oamaru kun je ook geeloogpinquins zien en daarnaast ook de kleine blauwe pinquins. Nu hebben we pas geleerd dat de blauwe pas in het donker aan land komen.  De geeloogjes kun je hier alleen onder begeleiding zien van een gids tijdens een tourtje. Dat hebben we dus al gehad. Bovendien hebben we ze zelf al 2 keer aan land zien komen. 

We besluiten dus door te rijden naar Mount Cook. Net voorbij Oamaru slaan we linksaf de highway 83 op. Na een anderhalf uur rijden stoppen we net buiten Duntroon. Hier ligt een historische plaats van de Maoris. Op de kalkstenen rotsen staan nog rotstekeningen die gemaakt zijn tussen 500 en 700 jaar geleden. We besluiten hier te bivakkeren en morgen weer verder te rijden. Als ik  s'morgens voor vertrek (jacky maakt een lekker ontbijtje)  nog even de rotstekeningen bekijk kan ik niet zo veel meer onderscheiden vanwege de vele bekladdingen door de moderne jeugd. Wel zie ik een bootje met een man en paard getekend. Hier moet dus de komst van de eerste Europeanen in beeld zijn gebracht. 

Touren richting Cook Nat. Park 

Als er een weg in NZ mooi te noemen is, dan is het wel de Vallei route van highway 80 die begint voorbij Twizel. Deze weg voert je lang het Lake Pukaki slingerend naar het dorpje Mount Cook. Links en rechts zie je bergen. Vooral links zijn ze al aardig hoog. Het is het begin van de "Devide" waarmee de gehele bergrug van de Southern Alps word aangeduid. 

S'middags om half 3 arriveren we in Mt. Cook.

Het dorpje stelt niet zo veel voor. Een paar huizen, het visitorcentre en de beroemde Hermitage. Het superluxe hotel met uitzicht op de Mount Cook regio waar veel tourbussen alleen al voor langskomen. Hop een fototje, een bakkie koffie, en de tourbus gaat weer verder.  Rond het dorp zijn 4-5 wandelingen uitgezet varierend van 10 min tot 4-5 uur retour. We lopen wat rond en maken foto's. De uitzichten zijn schitterend te noemen. Het is vandaag al de gehele dag stralend helder. Om half 4 verdwijnt de zon achter de Alpen en wordt het koud. Het is al te laat voor een wandeling en om nu even verderop in de vrieskou te overnachten om morgen een wandeling te maken zien we niet zo zitten. We rijden dus op ons gemakkie weer terug. Aan het begin van Lake Pukaki pakken we de Highway 80 weer op richting Christchurch. Na 5 minuten al, aan de overkant van het meer vinden we een schitterend stukje land waar we de camper neerzetten. Hier gaan we overnachten.  De luchten om ons heen kleuren nu weer zacht rose. De eerste sterren zijn al bijna te zien. Volgens de radio gaat het komende week de gehele week vriezen... brrr.  

Morgen rijden we richting Christchurch.  We hopen hier alvast ons ticket te bevestigen. En, nog veel instressanter, tijdens ons verblijf in Nieuw-Zeeland hadden we gehoopt om een echte Rugby wedstrijd van de All Blacks mee te maken.  We hebben al een aantal wedstrijden gemist. Nu komt er nog eentje in Christchurch, precies 2 dagen voor we vertrekken. Nu maar geluk hebben dat we nog aan kaartjes kunnen komen. 

Oef, wat was het koud vanmorgen. In de camper plus 4c. Buiten de camper was het minus 4c, en het is inmiddels al half 10.  Alles ziet wit van de vorst. Snel de motor aanzetten.  Ondanks de kou buiten zag ik een paar uur geleden de zon nog opkomen over de Alpen. Eerst roze toen geel en nu strak schijnend wit over de bergen. Wat kan het leven toch mooi zijn. Hieronder zie je het eenvoudige kampeer plekje van vannacht.  Er is eigenlijk niets aan.  Geen mensen, geen activiteiten, niets te doen. Geen winkels, cafe's, internet, bussen..geen voorzieningen....  

Best een beetje saai eigenlijk.... 

Pas na 12 uur rijden we verder, richting het Tekapo meer. Het turquoise water met super uitzichten van het Mount Cook National park. Er stoppen hier vaak bussen die een lange tocht van Queenstown (west) naar Christchurch (oost) rijden.  Ook zijn hier veel touristen te zien die met skie's  lopen om op Mount Dobson zich uit te leven. Eigenlijk grappig dat we 2 weken geleden aan de andere kant van de bergrange in de gletsjers liepen. Daar is door al dit gebergte niets van te merken. We vinden het wel heerlijk om die bergen om ons heen te hebben. De hele weg naar Christchurch zien we de witte gevaartes om ons heen. Vandaag rijden we door naar de grote stad om op het vliegveld onze vliegtickets te bevestigen en misschien nog een ticket te kunnen kopen voor de all blacks rugbywedstrijd voor 24 juli. Dat met de vliegtickets is met een minuutje geregeld. Met de all blacks-wedstrijd gaat het wat anders... Bij navraag bij het airport info centre blijken we de stad in te moeten om een ticket te kunnen regelen. We realiseren ons later dat het vandaagzaterdag is en dat na 5en alle winkels wel eens dicht kunnen zijn... Tja, met dat reizen weten we regelmatig niet meer welke dag het is of zijn we de tijd gewoon vergeten. Heerlijk lekker vrij zijn...

We zijn erg nieuwsgierig naar Kaikoura en willen liever daar wat meer tijd doorbrengen, we stoppen dus niet veel meer voor andere bezienswaardigheden. Vanavond verwennen we onszelf met een nachtje op een camping slapen. We slapen net iets boven Christchurch in Kaiapoi. Een heerlijke warme douche, eindelijk weer een warm kacheltje en we kunnen een keertje t.v. kijken voor de verandering. En alle kleding en handdoeken wassen, daar is het ook weer tijd voor. Rob gaat nog even in de kantine een wedstrijd bekijken tussen de All Blacks en de Pacific Islanders, waarbij de All Blacks maar moeizaam winnen. Een spektakel is het wel, zo'n rugby wedstrijd.

The Mighty Sperm Whale

De wekker gaat al super vroeg, en om 7.15 uur staan we bij het kantoor van Whale-watch. Je leest het goed... Vandaag gaan we per boot walvissen proberen te spotten. Met een grote bus worden we naar de luxe boot gebracht waar we vandaag mee op pad gaan. Het blijkt echt een en al luxe als we eenmaal binnen staan. De kapitein zit in de zelfde ruimte als wij alleen een meter hoger, maar het geeft wel een heel persoonlijk tintje. 

Walvissen spotten

Tijdens het varen kunnen we de snelheid van de boot en de diepte van het water goed volgen op een groot scherm. Het blijkt dat de walvissen hier leven voor het rijke zeeleven en het enorm diepe water. Het logge beest is zelf al zo'n 40 meter lang en vind zelf wel dat hij een beetje ruimte nodig heeft. De organisatie zoekt de dieren per speciale onderwater microfoon, en regelmatig steekt hij een het zoekertje het water in. Gelukkig is het helder weer, met mist of regen kunnen ze slecht ontvangst krijgen, waardoor de dieren moeilijk te vinden zijn. 

Aan boord wordt ons verteld dat we binnen moeten blijven als de boot vaart, Omdat de boot een aardige snelheid kan maken! Pas als er buiten iets te zien valt mogen we naar het buitendek en bovenop de boot. We moeten snel regeren als we naar buiten of binnen moeten gaan. De walvis is een echte duiker en kan zo'n 2 uur onderwater blijven. Om zijn bloed weer te kunnen neutraliseren en adem te kunnen halen moet hij 5 tot 10 minuten boven op de oppervlakte blijven. Dat is de enige tijd dat wij het dier kunnen spotten, dus we moeten er wel een beetje op tijd bij zijn. We hoeven er ook niet van uit te gaan dat we 3 tot 5 walvissen zullen zien...

De eerste keer dat er een signaal word gegeven dat er buiten iets te zien is staan we binnen een paar minuutjes allemaal buiten. Al snel word er omgeroepen dat de whale weer weg is en dat we snel weer naar binnen moeten komen. Een goeie oefening dus en iedereen lag in een scheur van het snelle gedoe. De tweede keer is het raak. Het zwarte beest drijft op het oppervlak voor zo'n 5 minuten. De boot kan flink dichtbij komen en we kunnen het dier van alle kanten in ons opnemen. Dan is het tijd voor hem om te gaan en zijn staart brengt hij sierlijk in de lucht. De zeewaterdruppels zien we er nog vanaf druipen en iedereen klinkt super enthousiast van deze speciale gebeurtenis. Het dier is nog maar net onder water als er een nieuwe klank wordt gesignaleerd! We moeten weer als de wiedeweer naar het benedendek... Ook de tweede wordt snel gevonden. 

Dusky Dolfijnen

Doordat we zo snel 2 dieren hebben kunnen spotten gaan we op zoek naar Dusky dolfijnen. Na een paar minuutjes ligt de boot tussen een school van dolfijnen in. Het moeten er echt honderden zijn geweest. We weten niet waar we kijken moeten! Regelmatig zien we de dolfies mooie salto's en pirouetjes draaien. Niet 1 keer, maar gelijk een stuk of 3 a 4 keer achter elkaar! Alle camera's aan boord gaan van links naar rechts en weer terug naar links... Hier hadden we eigenlijk een filmpje van moeten maken! Iedereen is druk in de weer met kijken en rennen om de beste zicht te kunnen hebben. 

Springende Dusky Dolfijnen

Al snel gaat de boot er weer van door voor een nieuwe whale die gesignaleerd is. En ook die zien we aan het oppervlak. Nadat deze met zijn staart gedag heeft gezwaaid gaan we weer terug naar de dolfijnen. Verder zien we nog grote Albatros vogels met hun vleugel spanweite van 4 meter en vele andere vogels zijn er te zien. Als we weer naar binnen moeten omdat de tour erop zit krijgt de crew niemand naar binnen de boot in... Raar he....

Zeehond met kleintje 

Als we om 11 uur terug komen is het nog super vroeg en besluiten we langs de kust (de peninsula) de camper neer te zetten om koffie te kunnen drinken. Al snel zien we verder weg op de rotsen zeehonden liggen. Het water begint wat te stijgen, en met vloed kunnen we hier geen kust wandeling over de rotsen maken om nog meer zeehonden te spotten. Maar het blijkt ook al niet meer te hoeven, want met een beetje geduld liggen ze voor onze voeten... 

We camperen vanavond op een hele grote berg midden op het schiereiland van Kaikoura, met zicht op Kaikoura en zijn berg range.

Wouw, dit is mooi wakker worden. Het is helder, de zon komt net op en het is onbewolkt. En dan blijkt ineens hoe mooi dit stukje oostkust is.  Kaikoura ligt aan het water, en nog geen 2 kilometer landinwaarts stijgen de toppen boven de 2000 meter de lucht in. Een hele range vol met besneeuwde toppen. Wat gaan we vandaag doen..... een wandeling langs de kust of een stukje terugrijden waar volgens de lokals een colonie zeehonden moet bevinden.. Eerst maar eens ontbijten.  Vandaag eten we toast, brood met salami en kaas. Wat een slecht leven hebben we toch. We kunnen rustig aan doen want we hebben de camper nog toten met  21 juli... dat is zo'n 7 volle dagen, de inleverdag maar niet meegerekend..

Hiking rond Kaikoura

Lief he, zo'n lammetje

Hiking op de bergen Kaikoura 

We hebben besloten te gaan wandelen. Op het schiereiland van Kaikoura kun je prima wandelen. Vanaf Southbay kun je langs het water, of boven langs een rondtour maken van 1,5 uur, of langer. Aangezien het half 1 hoog tij wordt besluiten we de cliff tour te maken. Das geen slechte keuze. Eenmaal boven zien we een paar mensen beneden heel gevaarlijk doen om een paar rotsen over te komen. Het opkomende water heeft ze zowat al ingesloten. Hoog op de rotsen hebben we een prima uitzicht ( zoals je kunt zien). Even verderop treffen we een schaap met 2 lammetjes.. Hé das vroeg, want normaal hebben ze pas in september lammetjes. Als we ongeveer 6 minuten rustig blijven staan laat moeder de kleintjes met rust en kunnen we een paar mooie foto's maken.  Op het kruispunt naar de oostbaai (je kunt ook verder wandelen) zien we beneden een hele colonie Zeehonden op de rotsen liggen. Daar gaan we niet heen, want we hebben gehoord dat ze verderop langs de highway ook liggen, net tussen de 2 tunnels in. 

Voordat we naar Hanmer Springs rijden nemen we een kijkje bij die Zeehonden colonie langs de kust op Highway 1, ter hoogte van Goose bay. Soms liggen er wel honderden op de rotsen. Vandaag toch nog zo'n 30 stuks. Veel zijn er voedsel aan het vangen in het water. 

Hierna rijden we landinwaards via de Touristic route 70 richting Hanmer Springs. 

Ontbijtje

Hanmer Springs

Het was echt koud vannacht.  We denken zelfs ongeveer minus 10 C.  S'morgens dus snel de motor aanzetten en hopen dat het snel warmer word in de auto. We hebben gekampeerd op een verlaten zijweggetje tussen Kaikoura en Hanmer Springs, op de highway 70. Buiten ziet alles wit. Niet van de sneeuw, maar van de vrieskou..

Jacky heeft slecht geslapen, vanwege de kou. Toch heeft ze zin in een bijzonder ontbijtje. We eten een variatie van toastjes met een variatie van beleg. Salami, kaas, ham, sla, brie.... het kan niet op. Vandaag gaan we onszelf lekker verwennen. We rijden naar Hanmer Springs, waar de bekendste en grootste Thermische zwembaden van het Zuider Eiland te vinden zijn.

Hanmer Springs Thermal Pools

Het dorpje stelt zonder de thermische baden niets voor. Vrijwel iedereen die hier heen komt brengt een bezoek aan de verwarmde zwembaden. Het is extra druk vanwege de schoolvakanties, hebben we gisteren vernomen. Het kuuroord ligt in een mooi landschap met bergen en bossen. 

Het complex is erg leuk ingericht. Met zijn 6 poolen van verschillende warmtes oplopend van37 tot 41 graden. Een bad met rotsen erin waar je je lekker kunt verschuilen tegenover de rest van de mensen. Ook is er een gewoon zwembad waar lekker in gezwomen kan worden, lekker verfrissend na een warm bad... Verder een hoek met glijbanenen en een kinderbad waar we van de drukte niets hebben gemerkt. Om het complex zijn prive poolen en prive sauna's en stoombaden te vinden. Voor maar NZ$17 (8,50 Euries) p.p. hebben we eerst een half uur in de sauna gezeten, met een eigen badje hadden we na een kwartier flink zweten in 70 graden lekker een koude dompel. Het tweede kwartier waren we wel wat aan de hitte gewent, heerlijk! Na de sauna lekker nagenieten met het hoofd in de buitenkou. Daarna mochten we gebruik maken van alle poolen.   Op de prive-zaaltjes na is de rest allemaal buiten. We hebben geluk dat het zonnetje volop aanwezig is. We hebben het badderen zelfs 2 uur volgehouden wat we totaal niet verwacht hadden! 

Preuts New-Zealand

De meeste mensen zijn toch wel erg preuts hier in NZ. Volgens Jacky staan de vrouwen in het kleedhok zich allemaal stiekum om te kleden. Je weet wel, moeilijk doen met handoekjes en zo...  Bij de mannen gaat het makkelijker.  Hier en daar staan sommige mannen zich te douchen zonder zwembroek. Geen gezeur, net als bij de voetbal... In en rond het zwembad is het net zo.  Veel meisjes dragen een tshirt over hun badbak. En toch veel jongens dragen van die lange pijpen boxers shorts. Waarin mensen toch in kunnen verschillen. 

Vanavond staan we luxe op een Camping in Hanmer Springs.  Lekker de kachel aan, douchen, alle batterijen op stroom weer even opladen. Morgen gaan we hier in de buurt Paardrijden. Een uurtje maar hoor. 

12.30 uur melden we ons bij de stallen van Hanmer Horses. Het blijkt dat de vrouw van de eigenaar net zo wazig is als de eigenaar zelf.  Beiden zijn zeer zenuwachtig en stralen nu niet echt iets uit. Maar goed, we gaan paardrijden.

Een uurtje door de bossen en bergen van Hanmer Springs. T'is wederom mooi weer dus we vinden het best.  Jacky is wel een beetje angstig. Al na 10 minuten loopt haar paard een beetje erg achter. Ik probeer haar met mijn paard een beetje bij de groep te brengen, waarop haar paard in galop sprint... Oef, dat vind Jacky toch wel heel errug eng....

Horseriding in Hanmar

Dan volgt een half uurtje stapvoets en af en toe een licht dribbeltje. Dat gaat goed.  We stoppen nog in een bocht want een van de meisjes vooraan is van het paard gevallen.  Plots zie ik het paard van Jacky uitbreken en half in galop wegrennen. Jacky zit er nog op, maar ze schudt links en rechts heen en weer en dreigt er vanaf te vallen..  Gelukkig blijft ze nog op het paard.  Flink geschrokken probeert ze weer in de rij te komen.. De rest van de middag is ze toch wel een beetje stil.. Blijkbaar was dit een hele enge ervaring..

Na het paardrijden is het te laat om nog een lange wandeling te maken. We rijden de bergen in en zoeken een plaatsje op een heuvel met uitzicht op Hanmer springs. Morgen gaan we iets verderop een berg beklimmen. 

Daarna rijden we richting Lewis Pass.  Iets wat we eigenlijk net hebben besloten. We hebben nog ruim 7 dagen, dus tijd genoeg.  Via de Lewiss Pass rijden we dan richting de Westkust om via de Arthur Pass weer terug te rijden naar Christchurch. 

Deze belevenissen kun je hier volgen

"One Life... Live it "

Hotlinks op deze site : 

• Ons Dagboek , Het Fotoalbum, Hoe gaat nu met ons?
• De Voorbereidingen, Sitemap, Sponsors & media, 

Reisverzekeringen, hypotheken,  sparen, 

Outdoor kleding sinds  1976...