
|
|
|
Rondje Outback
Vanaf de Flinders Ranges rijden we terug naar Port Augusta, ookwel het startpunt van de
echte Outback, de Stuart Highway naar Cooper Pedy (een stadje waar
ze vanwege de hitte onder de grond wonen), Ayers Rock, de Olga's en
Alice Springs , zo'n 2000 km rijden
|
|

wat een afstanden
|
|
|
|
|
eindeloze highways
|
|
11.08.2004 - De Stuart Highway
Lekker hoor, even op de camping. De kleren wassen, lekker douchen en we
hebben electriciteit en stromend water. Vlak naast ons zien we 3
kangaroes. Een moeder, vader en kleintje. Nu heb je bij elke 3 plaatsen
een klein bosje wat omringd is met een hek van 1 meter hoogte. De
moeder is met kind en al in de buidel over het hekje gesprongen, heeft het
kleintje eruit gelaten en is weer terug gesprongen. Nu wacht ze geduldig
af tot het kleintje ook over het hek springt. Kwestie van geduld zullen we
maar zeggen....
|
We rijden half 10 weg, nadat we bij het bezoekerscentrum nog even onze
e-mail hebben gecheckd. Via rijden we richting Port Augusta waar we
nog even flink gaan winkelen want 2 komende 2 weken zitten we in de
Outback van Aussie. Vanaf Port August start de Stuart Highway,
gelukkig voor ons inmiddels volledig geasfalteerd. De eerste bestemming
zal Cooper Peedy zijn, een dikke 540 km verder. 1220 km verder ligt
Alice Springs..
Road Trains
Deze weg staat ook bekend om zijn enorme Road Trains. Vrachtwagens met
wel 3 opleggers... en ze scheuren een dikke 100 km. per uur. De
eerste 3 die we tegenkomen zijn ok, bij de vierde wordt de auto zowat
gezandstraald. Oef, effe opzij volgende keer. Iemand verteld ons dat
het tegenwoordig weer meevalt met die roadtrains, sinds de spoorweg van
Port August naar Alice springs is geopend. En inderdaad, Bij de
overnachtingsplaats langs de spoorweg komt er een trein voorbij, 72 wagons
met 4 diesellocs tellen we waarvan sommige wagons 2 verdiepingen
containers dragen. Een wagon moet ongeveer 15 meter zijn, dus deze trein
van de Trans Australian railway is even pakweg 1140 meter !!!!! (inclusief
de diesellocs). Das pas een trein..
Waar
blijf je dan met je grote campervan....
We stoppen 300 km voor Coober Pedy bij Lake Hart op een parkeerplaats.
Het is lekker rustig van de highway af. We zien de zon fantastisch
ondergaan. Zelfs als het al donker is straalt er nog een oranje gloed
vanaf.. Mmmm Vanavond kip met patat.
|
|
|
|
12.08.2004 - Eindeloze Highways
Vanaf Lake Hart is het nog 300 km sturen naar Coober Pedy. Onderweg
helpen we nog een man die ineens zonder benzine zat... 18 km voor de stad.
Dit hadden wij toch ook bijna. Vanwege de harde tegenwind hebben we veel
meer benzine verbruikt dan normaal. De wegen zijn eindeloos. En ze
worden ook steeds roder door het gebruik van het rode zand ? in de
outback..
We zoeken een camping op, boeken een tourtje voor morgen en relaxen de
rest van de middag.
|
|

Opaal winkel in Coober
Pedy
|
Coober Pedy
"het huis van de witte man onder de grond", dat moet
ongeveer de Aboriginal vertaling van het stadje zijn. In Coober
Pedy draait alles op Opaal. Veel van de opaalzoekers en hun
families leven in uitgegraven woningen, zgn dug-outs, om zo
de verzengende hitte in de zomermaanden te kunnen ontlopen. Zomers
kan het wel 50C graden worden terwijl het s'winters snachts
vriest. Onder de grond is een constante temperatuur 18-19 graden.
De opalen werden door kangoeroejagers ontdekt in 1858. De stenen
bleken van een hoge kwaliteit en na korte tijd wemelde het van de
gelukzoekers. Tegenwoordig leeft dit stadje ook van het toerisme.
Er zijn hotels, winkels, bars en musea's .. allen onder de grond.
Coober Pedy is bekend als het "Opal capital of the
world". Meer dan 75 % van het opaal van de wereld komt hier
vandaan. |
|
|
|
|
Graaf-stofzuiger
|
|
13.08.2004 - Tourtje door Coober Pedy
We gaan weer eens een tourtje doen. Volgens de folder bezoeken we de
opaal velden, mijnen, een ondergronds huis, city centre, noodling area,
een ondergrondse kerk, nog een mijn en museum en natuurlijk de
pottenbakkerij.....(tuurlijk weer gesponsord).
|
Dave, onze buschauffeur en gids haalt ons keurig op om 9 uur. Hij weet
echt alles van Coober Pedy. Niet zo gek, want al snel blijkt ook hij een
mijner te zijn. Zo eentje die een eigen stukje grond heeft geclaimd en er
tunnels graaft in de hoop er opaal te vinden. Zoals beloofd rijden we
overal heen, en bezoeken we van alles. Om nog een beetje vertier te
hebben, hebben ze hier een golfbaan door de mijnenvelden aangelegd. Er is
wel geen gras, maar daar hebben ze geen last van. De Cooper Pedy
ontdekkingsreis duurt zo'n 3 uur. Het bezoek aan het mijnmuseum is erg
leuk. Hier draait een film over het opaal en ze hebben een ondergronds
huis nagebouwd, verrassend groot en er heerst een lekkere temperatuur. Dat
noodlen komt er niet van. Vroeger werden de tunnels met de hand en
dynamiet gegraven. Tegenwoordig gaat dat vaak met een graafmachine en een
afzuiginstallatie (een grote vrachtwagen met een groot vat er boven). In
dat vat komt het graafpuin te zitten wat naast de put wordt gegooid. In
die berg kun je ook zoeken naar stukjes opaal. Dit is het noodlen.Dat kun
je op de middag tour doen. Daarna rijden we op eigen gelegenheid nog even
door het stadje voor wat foto's en gaan op weg naar Ayers Rock. Dit is nog
heel ver weg. Dat wordt weer overnachten op een parkeer plaats langs de
weg.
In Coober Pedy en hier op de parkeer plaats maken we eigenlijk voor het
eerst kennis met aboriginals... En deze eerste indruk is niet best
te noemen. In de stad zien ze er onguur, vies en lamlendig uit. Op de
parkeerplaats staat er toevallig een wagen met een paar van die figuren en
die gaan in vuilnisbakken staan rommelen. Ook niet echt een teken
van ontwikkeling. En de volgende dag onderweg naar Ayers rock zien
we ze ook weer. Bij een roadhouse staat er eentje zijn oliepeil te
checken. In plaats van een doekje veegt hij het peilstokje aan zijn shirt
af. Jacky en ik vragen ons tegelijker tijd af hoe lang hij dat shirt al
aan heeft.
Hoe verder, hoe droger ?
Hoe verder we in het centrum van Aussie geraken hoe droger alles om ons
heen wordt. Vanaf Adelaide naar Port Augusta is alles groen. Meer richting
de Flinders wordt het al een steppe gebied. Vanaf Post Augusta naar Coober
Pedy wordt de grond niet echt droger, hetgeen ons verbaasd. Overal zien we
nog bomen, struikgewassen en sommige stukken zijn nog mosgroen. Er zit dus
nog vocht in de grond. Langs de weg groeien bijzondere rode plantjes en we
zien ook vruchten aan lange slierten op de bodem groeien. Eenmaal
richting het centrum wordt de aarde roder. Het gras maakt plaats voor
zand. Wel zien we nog heel veel helmgras. Blijkbaar gewend in deze barre
droge omstandigheden. Je gelooft het niet maar in de outback worden vele
gebieden gebruikt voor vee. We zien regelmatig koeien lopen. We zien ze
ook regelmatig langs de kant van de weg liggen. Aangereden. De Highway
lijkt soms wel op een dierenbegraafplaats. Elke avond bij
zonsondergang is de hemel diep blauw, de aarde wordt van bruin naar
dieprood om vervolgens bij het verdwijnen van de zon oranje te kleuren. De
oranje gloed is vervolgens nog een half uur zichtbaar. Dan komen de
sterren en de melkweg.. En af en toe komt er s'nachts een roadtrain
voorbij denderen. Ooit tijdens de kerst op teevee die Coca Cola truck
gezien?? Zo gaat dat hier ook, maar liefts 54 meter lang!!
Zelden zo mooi kunnen bewonderen.
De prijzen van consumptiegoederen schieten hier omhoog. Zo betaal je
voor ongelode benzine in Adelaide nog 98 cent. In de outback loopt die al
op naar 1,23 per liter.
|
|
|
|
14.08.2004 - Ayers Rock & de Olga's
The Heart, The Soul. The Centre... Zo noemen ze het rode hart van
Central Australia. Vandaag 500 kilometer gereden om eind van de middag in
Uluru aan te komen. De enige manier om dit park te bezoeken is een 3
-daagse pas voor 25 aus dollar pp. De enigste manier om te camperen is het
Ayers Rock Resort, ala 31 dollar voor 2 personen (powered site). Verder
mag je nergens camperen. Het is immers Aboriginal grond. Net buiten het
resort begint het National Park. We zoeken een mooi plekje op de
auto parkeerplaats voor de zonsondergang. Die moet werkelijk spectaculair
zijn hier.
|
|
|
Een van de betere
uitzichten.. Zonsondergang op de Uluru
We zijn er vroeg bij en staan met 2 gepensioneerde Duitsers als eerste op
de "sunsetparking". Bij het ondergaan van de zon
wordt het hier een waar media spektakel. De parkeerplaats loopt vol, en
vrijwel alle mensen gaan met camera's en statieven precies op het hoekje
staan waar wij ook zitten om allemaal het mooiste shot te maken. 10
minuten nadat de zon onder is gegaan start iedereen zijn auto om in file
naar het resort te rijden. Zowel de hotelgasten, cabins en camping mensen
staan allemaal in het resort. Het is een Landal Green Parks in het klein.
Een half uur later kom je ze allemaal weer tegen in de supermarkt want er
moet natuurlijk gegeten worden. Blijkbaar gaat dit iedere dag zo. En
de meeste mensen blijven ook 2 dagen overnachten want er worden alleen
maar 3-daagse passen verkocht.
|
|
|
|
de klimgekte op de berg
|
|
15.08.2004 - Rondje Uluru (Ayers Rock)
Als eerste bezoeken we het visitor centre waar de aboriginals een
uitleg geven over hun leefwijzen via plaatjes en videobeelden. Op de film
zijn beschilderde vrouwens te zien die een aparte dans uitvoeren. Mensen leven van de natuur.
Er zijn zelfgemaakte wapens te zien en schaaltjes van hout voor het eten
klaar te kunnen maken. De mensen geven alle informatie van hun voorouders
door aan hun kinderen. Ook het maken van medicijnen van natuurlijke
middelen, en hoe een bepaald dier leeft en hoe die te vangen is. Er is
geen aboriginal personeel aanwezig in het gebouw, maar de blanke mensen
kunnen ook goed antwoord geven op onze vragen. Er mogen geen foto's
gemaakt worden in het gebouw, en ook niet van sommige delen van de Uluru
berg.
Doordat we 2 dagen op deze camping staan mogen we vandaag lekker
uitslapen, en moeten we morgen pas om 10 uur van de camping af. Natuurlijk
worden we vroeg wakker... We zijn niet van plan om de zonsopkomst te
gaan bekijken bij de uluru, maar we gaan weer eens sportief doen en maken
vandaag een ronde er om heen (10km). Na een lekker ontbijtje gaan we op
weg. Beklimmen doen we niet, uit respect voor de aboriginal bevolking
hier.
|
Uluru
National Park
Het bekendste stuk
steen ter wereld ligt in dit park: Ayers Rock of Uluru in Aboriginal
taal. De monoliet is 3,6 km lang en rijst 348 meter op uit de platte
omgeving. Uluru, betekent ‘eilandrots’, zo genoemd door de
lokale Anangu-Aborigines. Geleerden denken dat tweederde van Uluru nog onder de
grond ligt. Je kan om de rots heenlopen (10km) waarbij
rotstekeningen en grotten tegenkomt. Ook zijn er een aantal heilige
Aboriginal plekken waar je niet mag komen. De kleuren van Uluru
veranderen als de zon ondergaat. Zodat je een steeds dieper rood
wordend rotsblok ziet dat uiteindelijk grijs kleurt. Het is een waar
media spektakel. Busladingen vol komen er naar de Sunset kijken wat
elke keer weer heel bijzonder is. De Aboriginals denken daar net zo
over en Uluru maakt dan ook deel uit van de lokale cultuur. Het park
is van de Aboriginals en zij verhuren het weer aan de regering. Je
kunt de Uluru beklimmen, maar de Aboriginals hebben dit liever niet.
Voor hun is het een heilige plaats. Je kunt beter genieten van het
kijken en luisteren, zeggen ze. Als je toch gaat klimmen hangen er
overal waarschuwingen. Wij vinden het ook bijzonder gevaarlijk. Er
hangt dan wel een ketting, maar de beklimming is zeer stijl. Er zijn
zelfs 35 mensen omgekomen. Meestal was de doodsoorzaak een
hartaanval maar er zijn er ook een paar toeristen naar beneden
gestort. Bij verwachte temperaturen boven de 38 graden wordt de
beklimming gesloten. |
Op de parkeerplaats vlak aan de berg staat het vol met autos en
campers. Op het gevaarte is het al reuze druk. Vele mensen durven hun
leven te wagen om de Uluru te beklimmen. De waarschuwingsborden laten
duidelijk zien dat het niet verstandig is, en de wet van de Aborigionals
willen het ook liever niet. We lezen dat er al over de 35 doden zijn
gevallen en vele gewonden door dit grapje. We schrikken ervan dat niemand
gezekerd is! We vinden het echt onverantwoord en zeer gevaarlijk om het
pad het bestijgen. Er hangt pas vanaf ong. 10 meter hoogte een ijzeren
ketting aan een aantal palen waar mensen zich letterlijk aan optrekken.
Vele jongens lijken stoer zonder hulp van dit ijzer omhoog te kunnen
klimmen. De dames zitten meer op hun billen om naar boven of beneden te
schuifelen. We kijken het even aan en gaan eens beginnen aan de
rondwandeling. Er staat zo'n 3 a 4 uur voor, en met al die foto's die we
willen maken komen we daar ook zeker aan. Van het info centrum hebben we
een routewijzer meegenomen waar wat info staat over de aboriginals en hun
leefwijze en geloof van rond de berg. Nu we meer te weten komen is het
wandelen een soort rust en krijgen we er echt meer gevoel bij.
Halverwege komt er een aboriginal op een fietsje voorbij scheuren
terwijl wij naar tekeningen op een muur zitten te kijken. Rob is al de
hele morgen aan het zoeken naar een Hagedis voor een foto. De man op de
fiets wijst wat en roept naar ons. Wij begrijpen er niets van en gaan naar
hem toe om te kijken waar hij wijst. Langs een spleet op de Uluru zit een
reusachtige lizard. 'Meat' zegt de man.
Op weg naar de Olga's voor een zonsondergang. Fotograaf met kinderen en
champagne.
Nog even stoppen voor een laatste foto.
|
|
|
|
16.08.2004 - De Olga's (Kata Tjuta)
De Olga's liggen 45 kilometer ten westen
van Uluru. Deze monolieten zijn minder bekend maar niet minder mooi. De
hoogste rots is de Mt Olga, zo'n 200 meter hoger dan Uluru. We gaan in dit
gebied de fantastische track "Valley of the Winds" lopen.
|
|
De olga's
|
In het ronde gebergte is een
waanzinnige track uitgezet. Vele mensen lopen ook dit stuk, en 's
middags komen er echt busladingen binnen. Het is een Wandeling van 7.2
kilometer. Om de paar meter zijn er op de rond verschillende kleuren
bloemetjes en struiken te zien. Het verbaast ons nog steeds. Ook valt
het ons op dat het hier veel groener is. De rode rotsformaties steken
fel uit op dat groen. De track gaat rond 1 groot gesteente en tussen de
andere bergen door. We mogen dus ook even de spieren testen door te
klimmen, en via een bergzadel de track te vervolgen. Er waait een finke
wind hier. Vele vogels vergezellen ons. Ze spelen echt een spelletje met
ons als we ze op de foto willen zetten. Er heerst een reusachtige
stilte, op de vogelgeluiden na, maar die geluiden zijn alleen maar
rustgevend...
Kata Tjuta, voorheen
“de Olga’s”, bestaat uit meer dan dertig enorme
koepelvormige monolieten, waarvan de hoogste zelfs 200 meter hoger
is dan Uluru. Deze rotsen zijn vaak slechts door een smalle kloof
van elkaar gescheiden. Door de prachtige ‘skyline’ en vormen
van Kata Tjuta wordt deze soms meer gewaardeerd dan Uluru. Uluru
en Kata Tjuta stralen een bijna magische kracht uit, die reeds
lang door de Aborigines wordt onderkend. Zij hebben voor hen een
belangrijke religieuze en ceremoniële waarde. Sommige delen mogen
dan ook niet door anderen dan Aborigines bezocht worden. |
Na deze
prachtige wandeling rijden we verder richtig Kings Canyon. We stoppen
bij een gratis camping bij 'Curtin Springs' 60 kilometer voor de afslag
naar Kings.
|
Achtergrond informatie :
-
Ayers Rock:
Je kunt alleen op het resort camperen. 16,50 pp voor een powered site.
Het resort heeft wel vanalles. Van petrol tot aan restaurants,
supermarkt, postkantoor, internet, pinautomaten.
Toegang tot het Nat.Park. Alleen een 3-daagse pas voor 25 dollar pp,
maar daar zitten ook de Olga's bij.
|
|
|